Τα παιδιά του τελευταίου θρανίου
Περιγραφή:
Ένα δυνατό, άγριο σχεδόν, βουητό υψώθηκε στον αέρα κι έπνιξε όλους τους ήχους. Το σχολείο συγκλονίστηκε. Από φωνές και συνθήματα θυμωμένα. Με μια ακολουθία που δεν είχε τελειωμό. Λόγια πικρά, βαθμοί, εξετάσεις, θλίψη, μοναξιά, αποβολές και σπρωξίματα, κατάλογοι, απώλειες που συντρίβουν εφηβείες προδομένες κι εκείνο το άδειο, εκείνο το άδειο, βγήκαν στην επιφάνεια, παρασέρνοντας τα πάντα στη δίνη τους. Μέσα σ' εκείνη την αναταραχή, κανένας δεν μπορούσε ν' ακούσει τίποτα. Ούτε τον εαυτό του... Η καθημερινότητα, οι αγωνίες, τα όνειρα και τα αισθήματα των νέων μέσα από τις δυνατές εικόνες και την έντονη δράση ενός μυθιστορήματος που συγκινεί και προβληματίζει. Η Ιφιγένεια Μαστρογιάννη αφηγείται την ιστορία μιας ομάδας παιδιών που τελειώνουν το Λύκειο. Από τη μια πλευρά, η ανούσια καθημερινότητα του σχολείου που αναλώνεται σε αδιέξοδες τακτικές συμμόρφωσης και στο εξεταστικό σύστημα και από την άλλη, η παλλόμενη ζωή και ο εφηβικός έρωτας. Μέσα σε αυτή τη σύγκρουση όπου συνθλίβονται συναισθήματα και δοκιμάζονται ιδέες, η "γενιά των καταλήψεων και των συγκεχυμένων αιτημάτων" θα αναζητήσει τη διέξοδο και κάπου εκεί, στα δύσκολα περάσματά της θα συναντήσει την ομορφιά της αγάπης. Ένα δυνατό εφηβικό μυθιστόρημα με τη συγκινητική ιστορία μιας ομάδας μαθητών, κάπου στα δυτικά της Αθήνας. Αφηγήτρια είναι η Μαρία, η οποία εγκαταλείπει την Πρέβεζα για να έρθει σε ένα σχολείο της Αθήνας, πριν από τις πανελλήνιες εξετάσεις. Θα γνωρίσει την Άννα, ένα ευαίσθητο κορίτσι, που θα γίνει η καλύτερή της φίλη και θα μπει στην παρέα του Παύλου και του Θάνου. Η καθημερινότητα του σχολείου που αναλώνεται στο εξεταστικό σύστημα, η αλλοτριωτική έπαρσή του, που καταφάσκει την αντιπαλότητα και κάνει τον άνθρωπο ευάλωτο, θα φέρουν τα παιδιά και τους δασκάλους τους σε αντίθεση. Η τραγικότητα της σύγκρουσης ανάμεσα στο μουμιοποιημένο εκπαιδευτικό σύστημα και στην παλλόμενη ολόγυρα ζωή θα προσδιοριστεί μέσα από τον τρυφερό, εφηβικό έρωτα του Παύλου και της Μαρίας και θα κορυφωθεί με τον ήσυχο, σαν "ψιχάλισμα φθινοπωρινό", θάνατο ενός παιδιού. Του πιο ζωηρού. Του πιο ευαίσθητου απ' όλους, του Θάνου. Στο τέλος, η αρχέγονη αίσθηση των πραγμάτων και η γαλήνια καθημερινή εξέλιξή τους, ο έρωτας για τη ζωή και τον άνθρωπο θα δώσουν στα παιδιά αυτά δυνατότητα διαφυγής, για την αναζήτηση ενός νοήματος ζωής που το σχολείο αδυνατεί ή δε θέλει να δώσει.
