Το καλοκαίρι που όλα άλλαξαν

Περιγραφή:

Όπως αναφέρει στην εισαγωγή του ο συγγραφέας, "Η Μεταπολίτευση λέμε συχνά ότι σφράγισε τη νεότερη ιστορία του τόπου. Για πολλούς από μας, σφράγισε τη ζωή μας. Μπορεί να χρησιμοποιούμε πια αόριστο χρόνο όταν αναφερόμαστε σε αυτήν, αλλά αυτό δεν πρέπει να μας κάνει να παραγνωρίζουμε πως αυτή ακριβώς η περίοδος μας έφτασε στον πυρήνα των ανεπτυγμένων χωρών και μας έκανε επίσης το είδος του ανθρώπου που είμαστε σήμερα". Ένας φόρος τιμής στην πιο ελπιδοφόρα περίοδο των τελευταίων χρόνων, που εκ των υστέρων κατακρίθηκε για αυτό που δεν έγινε, αυτό το "κάτι άλλο" που όλο ερχόταν και ποτέ δεν έφτασε, η μεταβατική κατάσταση που κράτησε περισσότερο από το πρέπον. Παρόλα αυτά, «έγινε ο καθρέφτης μας, που τον ονομάσαμε παραμορφωτικό επειδή μας βόλευε, αλλά το είδωλό μας μέσα σε αυτόν ήμασταν πράγματι εμείς - και τα τελευταία χρόνια της κρίσης, κάτω από σκληρό φωτισμό. Τη μισήσαμε για αυτόν τον λόγο..." "Περίμενα λίγο. Αποφάσισα να κατέβω. Όταν στάθηκα στην πόρτα της καμαρούλας, είδα τον πατέρα μου να έχει αγκαλιάσει το κεφάλι του κυρ Αντώνη και να κλαίει βουβά, στεγνά. Κάτι του ψιθύριζε. Νομίζω του ’λεγε πολλές φορές «για ποιους, Αντώνη μου; Για ποιους; Για τους Βλαντάδες;" Κάποια στιγμή τον άφησε ήρεμα και γύρισε προς την πόρτα. Με προσπέρασε και βγήκε έξω στον καθαρό, κάπως κρύο αέρα της αυλής. Μόλις πάτησε το πρώτο σκαλί της σιδερένιας στριφογυριστής σκάλας, γύρισε και με κάρφωσε με το βλέμμα. "Αν μπλέξεις με την πολιτική, θα σε γδάρω ζωντανό", είπε και μ’ άφησε να τον ακολουθήσω σιωπηλά, από κάποια απόσταση ασφαλείας". Οι μέρες του ’74 όπως τις βίωσε ο συγγραφέας στην Αθήνα: ένας μεγάλος λαϊκός καταυλισμός, που περικύκλωνε τα "αόρατα τείχη" του τριγώνου εξουσίας Σύνταγμα - Ομόνοια - Κολωνάκι και που ανανεωνόταν κάθε χρόνο, κάθε μήνα με ανθρώπους κάθε τύπου από όλη την επικράτεια της χώρας. Σε αυτό το μεγάλο "πρωτευουσιάνικο" χωνευτήρι, μία πραγματική Δημοκρατία έβλεπε να λειτουργεί: τη Δημοκρατία της μπάλας. Και πριν και μετά τον Ιούλιο του ’74, όποιος ήξερε μπάλα θα έπαιζε στη γειτονιά. Όποιος δεν ήξερε, έπρεπε να αποδείξει ότι θέλει να μάθει. Κανείς δεν μπορούσε να αποκλείσει κανέναν.