«Άμοιρε, ρηλάξ.»
Έμεινα άφωνος! Μου έφυγε η μαγκιά!
«Άμοιρε, είμαι ο Θεός!»
Ουφ! Στην αρχή νόμισα ότι ήταν κάποιος Χθούλου, αλλά ευτυχώς ήταν ο Θεός.
Ήταν όμως; Άρχισα να αμφιβάλλω.
«Άκου», του λέω, «τα ίδια μου λέει κι ο Κυριάκος, στο 206». Ήμουν επιφυλακτικός γιατί δε μας λείπανε οι προσωπικότητες στο Ίδρυμα. Αρκετές διασημότητες έκαναν τις διακοπές τους εκεί. Ο Μέγας Ναπολέων
είναι ο πιο γνωστός. Είχαμε κι έναν Τσάρο της Ρωσίας από το Μενίδι και μια πριγκιποπούλα από ταινία του Ντίσνεϊ. Και τα χάπια που μας δίνανε άγγιζαν τα όρια του γκουρμέ.
«Άμοιρε, μη φοβάσαι! Είμαι ο Αληθινός Θεός!»
Αυτό σα να με ηρέμησε κάπως, αλλά αμέσως μετά με ζώσανε ξανά οι αμφιβολίες.
Ο Άμοιρος είχε μια ταραγμένη ζωή μέχρι που κατέληξε σε ένα Ίδρυμα. Εκεί άρχισε να συνομιλεί με τον Θεό. Μετά από λίγο, συνειδητοποίησε ότι ο Θεός έβλεπε τον διευθυντή του Ιδρύματος, τον Δρ Χριστοφορίδη. Ποιος
ήταν ο λόγος που ο Θεός ήθελε να δει έναν ψυχίατρο; Ο Άμοιρος, μαζί με άλλους τέσσερις τροφίμους του Ιδρύματος, αποφάσισαν να το μάθουν. Σύντομα, βρήκαν την απάντηση στο μυστήριο, ξεκινώντας μια σειρά αποκαλυπτικών γεγονότων που απειλούσαν την ίδια την ύπαρξη της ανθρωπότητας.
