Απόσκια και Φως

όταν ανάστροφη φκιαξά, σαν τη δική μου πλάθει.

Λύκος κι εγώ αποδείχτηκα, π’ άλλαζα τρίχα μόνο·

κι αν μ’ ήβραν τόσες αβανιές, μ’ εμένα και θυμώνω.

Μα.. αν πάλι έτσι γεννήθηκα, ποια η δική μου ευθύνη;

Αν ήμουνα μοιρόκλωστος, το δίκιο ποιος μου δίνει;

Αν μ’ έσπρωχνε δαίμων κακός κι ως υποχείριο δρούσα,

τύφλα σκορπώντας μου στο νου, και πρέπον δε θωρούσα;...

Η καψαλήθρα τσίριζε· τρεμόφεγγε να σβήσει.

Στον κόσμο, γλυκοχάραζε· γι’ αυτόν; έφταν’ η δύση.

Άνοιξε το φωριαμό, σήκωσε τη στολή του,

την πιο λαμπρή κι επίσημη! Κείνη.. για βράβευσή του.

Τη χάιδεψε, την ντύθηκε, στο κάτοπτρο κοιτάχτη,

με νύχτας βλέμμα, εβένινο, μες στην καρδιά τ’ αγκάθι,

και βγήκε λαφροπάτητος. Με μάτια βουρκωμένα,

τ’ αρχοντικό του αγκάλιασε.. όλα τ’ αγαπημένα.

Θώπευσε το βασιλικό και κόβοντας κορφάδα,

την έκρυψε στα στέρνα του, σαν προσευχούλα Άγια.

Στη γη γονάτισε μετά, πήρε μια χούφτα χώμα

κι ευλαβικά το φίλησε, με πικραμένο στόμα,

ενώ, τις πέτρες κλώτσαγε και φρούμαζε πνιγμένα

ο Μαύρος του, θωρώντας τον με βουρκωμένο βλέμμα.